Een paar weken geleden was het schoolkamp van miss L. Dit jaar was het laatste jaar dat er ouders mee mochten. Nou ja ‘mochten’, hulp was zwaar gewenst. De animo van ouders was, zoals misschien wel te verwachten, niet al te hoog. Het vooruitzicht van twee (hele) korte nachten in nogal primitieve omstandigheden was blijkbaar niet woest aantrekkelijk. Eén nacht moest echter kunnen, dacht ik.

Nadat ik op locatie aankwam bleek dat er voor mijn groepje, vissen op het programma te staan. Toen ik lachend zei dat ik dan ook nog wat kon leren aangezien ik nog nooit een vishengel in mijn hand had gehad, werd mij rustig medegedeeld dat ik als enige volwassene bij deze activiteit stond ingedeeld.

Dat het hier redelijk ongewoon is dat je niet kunt vissen werd me snel duidelijk, zoals het voor de anderen ook vrij snel duidelijk werd dat ik het echt niet grappig vond om dit alleen met een groep kinderen te moeten gaan doen. Nadat ik had aangegeven dat ik een telefoonnummer wilde hebben dat ik kon bellen in het geval we een vis zouden vangen (die dus van de haak zou moeten worden gehaald), werd uiteindelijk besloten dat het misschien toch wel handiger zou zijn als er iemand met me mee zou gaan. Een goede beslissing aangezien de kans anders groter zou zijn geweest dat de kinderen elkaar aan de haak hadden geslagen (wat zijn die haakjes scherp!), dan dat we een vis hadden gevangen.

Iedereen heeft uiteindelijk gelukkig een goede viservaring gehad. Daarnaast werd er ook nog paardgereden, geploegd, melk gegeven aan kalfjes, en boter gemaakt. Het thema was dus duidelijk ‘de boerderij’, volgend jaar worden het de mijnen in Victoria en het jaar erna de (politieke) geschiedenis in Canberra, waar ze met het vliegtuig naar toe gaan. Heel wat anders dan toen wij jong waren. Eén schoolkamp in het laatste jaar van de lagere school. Daar keken we dus jaren naar uit: op de fiets naar een klooster 30 kilometer verderop. Een thema… dat was er volgens mij niet, maar het was in ieder geval ook een ervaring om nooit te vergeten.

Naast dat ene schoolkamp, waren er voor ons de jaarlijkse sportkampen. Voor mij altijd een wat dubbele ervaring. Hoewel ik het overdag geweldig vond, was ik geen fan van de nachten. Mijn ouders hebben me dan ook erg vaak ’s avonds moeten ophalen om me vervolgens ‘s ochtends weer terug te brengen. Tsja, dat doe je als ouder, net zoals de nacht doorbrengen op een plastic matras onderin een stapelbed in een kleine muffige kamer met zeven kinderen die met hun vieze voeten meerdere keren op je kussen hebben gestaan…. 🙂

Tanja