In de vierde klas, tegenwoordig groep 6, begon iedereen het scheldwoord ‘sh*t’ te gebruiken. We wisten in het begin niet eens wat het betekende, maar het klonk wel stoer. Onze destijds al wat oudere juf was er zeker niet van gecharmeerd en heeft er echt alles aan gedaan om het gebruik te ontmoedigen, zonder resultaat. Het zit nu zo in mijn systeem dat ik echt niet kan voorkomen dat ik het S-woord gebruik als er wat mis gaat. Dat ik hierin niet de enige ben werd wel duidelijk toen er een Nederlands vriendinnetje op bezoek was die eerst het S-woord zei, daarna miss L heel verschrikt aankeek en zei: ‘sh*t, dat kan ik niet zeggen hè…?’.

Miss L weet natuurlijk maar al te goed wat het woord betekent en kijkt me altijd hevig geshockeerd aan wanneer ik het weer eens gebruik. Ze is zelf helemaal niet van de scheldwoorden en draait zelfs de radio uit als bijvoorbeeld ‘little lion man’ van Mumford and Sons er op is, om te voorkomen dat het F-woord door de woonkamer schalt.

Ik ben verwant aan het F-woord, mijn achternaam blijkt namelijk te worden gebruikt in plaats van ‘f*cking’. Dit heugelijke feit vernamen we tijdens het reizen, nadat iemand spontaan in de lach schoot toen Mr B mijn naam doorgaf. Sindsdien heb ik toch echt wat meer moeite om mijn naam te gebruiken en ik maak tegenwoordig dan ook vaak gebruik van de achternaam van mijn hubbie.

Tijdens onze bezoeken aan Nederland valt het me op hoe vaak het F-woord tegenwoordig onder jongeren wordt gebruikt. Het zou natuurlijk kunnen dat ik me er alleen meer van bewust ben (aangezien miss L natuurlijk Engels spreekt), maar het lijkt erop dat het gebruik redelijk gewoon is geworden. De eerste super spontane reactie van Suzanne Schulting na het winnen van olympisch brons was bijvoorbeeld ongeremd en doorspekt met het F-woord. Niet te onderdrukken, het zit blijkbaar in haar systeem.

Deze week deden we lopend naar een restaurant een spelletje wie er zoveel mogelijk Nederlandse voornamen wist met bepaalde letters van het alfabet. Toen de letter ‘W’ aan de beurt was riep ik hard ‘Willie’. Er liep een ouder stel achter ons en ik kon wel door de grond zakken, want hoe leg je uit dat je ‘out of de blue’ ineens heel hard ‘piemeltje’ roept…

Tanja