Ik besef maar al te goed hoe gelukkig ik moet zijn dat ik in een land als Nederland ben geboren. Het hebben van een westers paspoort opent letterlijk en figuurlijk deuren en betekent dus vrijheid. Niet het soort van vrijheid dat je zelf creëert, maar vrijheid die je in de schoot krijgt geworpen omdat je op de ‘juiste’ plek in de wereld bent geboren. Wat je er uiteindelijk mee doet is natuurlijk een tweede, maar het is wel een erg goede start.

Onze emigratie is dan ook ook behoorlijk gefaciliteerd doordat we Nederlands zijn, het Nederlandse educatiesysteem hoog aangeschreven staat en we door onze afkomst niet direct worden gezien als ‘profiteurs’ van een ander sociaal stelsel. Wij hebben vanaf het begin positieve reacties van Australiërs gehad op onze emigratie. Mensen waren geïnteresseerd in onze gewoonten zoals bijvoorbeeld het vieren van Sinterklaas. En wanneer miss L en ik op het schoolplein Nederlands met elkaar praten, wordt dat ook absoluut niet als een probleem gezien. Ik vraag me echter wel eens af hoe anders het zou zijn geweest als we bijvoorbeeld Syrisch of Marokkaans zouden zijn. Zouden we dan ook in aanmerking zijn gekomen voor een visum, zouden mensen onze gewoonten dan nog steeds interessant vinden, en zouden ze dan heel misschien het praten in een andere taal als gebrek aan integratie zien?

Natuurlijk hangt de mate waarmee je door mensen wordt geaccepteerd ook af van de mate waarop je je aanpast. Hoewel Nederlanders over het algemeen vinden dat we hier heel goed in zijn, valt dat in praktijk volgens mij nog wel eens tegen. ‘Wij Nederlanders’ vinden uiteindelijk namelijk nogal vaak dat onze manier de beste is. Ik was me in de eerste jaren bijvoorbeeld ontzettend bewust van allerlei verschillen tussen Australië en Nederland. In de sociale communicatie, zoals bijvoorbeeld het minder vaak handen geven, het bedeesder opstellen van de Australiër, het minder direct zijn en ja misschien het toch ook het wat minder strikt met afspraken zijn, maar ook praktische zaken zoals het voor je eigen drankje betalen als je uit gaat, de manier van bbq’en (alles in één keer klaarmaken en dan met z’n allen aan tafel gaan) en het dragen van een schooluniform. Hoewel ik me grotendeels aanpaste, benoemde ik deze verschillen keer op keer. Niemand die echter tegen me heeft gezegd dat ik maar terug moest gaan naar Nederland als het me niet aanstond. Dat we deze ‘rigide’ gedachten hebben vinden we van onszelf heel normaal, aanpassen kost immers tijd. Maar waarom gaan de haren ons dan vaak overeind staan als mensen van een andere cultuur hetzelfde gedrag vertonen?

We hebben voor Miss L een aanvraag ingediend voor een Australisch paspoort. Als het goed is mag ze ook van Nederland een dubbel paspoort hebben, iets wat er voor Mr. B en mij niet inzit maar dat is een ander verhaal. Zoals voor veel 9-jarigen is haar droom om ooit naar de Olympische spelen te mogen. Toen ik haar vroeg voor welk land ze dan wilde spelen, kwam er een heel vlot antwoord, Australië natuurlijk. Ze leek verbaasd dat ik deze vraag überhaupt stelde. Ik had in mijn naïviteit een ander antwoord verwacht en moest wel even slikken. Mocht het dus ooit zover komen dan zitten wij, net als de familie van Ted-Jan Bloemen deze week in Zuid-Korea, ook in een andere kleur dan oranje op de tribune..

Tanja

De kust van Zuid-Australië is het territorium van de witte haai die gemiddeld tussen de drie en vijf meter lang wordt. Hij staat bekend als agressief, maar is niet zo agressief als velen denken en bijvoorbeeld in de film ‘Jaws’ wordt geschetst. Sinds kort volg ik op Facebook ‘Shark Watch South Australia’ waar wordt gemeld wanneer er haaien worden gesignaleerd in Zuid-Australië. Dit gebeurt elke dag. Toch zijn er in heel Australië in 2017 ‘maar’ 19 aanvallen van de witte haai op mensen geregistreerd, waarvan er ‘slechts’ één fataal was.

Ik ben me hier in Zuid-Australië echter altijd erg bewust geweest van de mogelijke aanwezigheid van deze enorme beesten. Ik denk eigenlijk dat ik hier geen duik heb gemaakt zonder dat ze in mijn gedachten waren. Tot nu toe lijken het echter alleen de witte haaien te zijn die mij angst aanjagen. Tijdens verschillende duiken in Egypte, de oostkust van Australië en Fiji heb ik frequent haaien gezien zonder dat mijn hartslag maar iets omhoog ging. Zelfs bij het snorkelen met zeehonden (een belangrijke voedingsbron voor haaien) in een gebied aan de zuidoost kust waar volgens de gids wel haaien maar geen witte haaien voorkwamen, was ik volledig op mijn gemak.

Het afgelopen weekeinde hebben we bij een nabij gelegen rif (Port Noarlunga) gesnorkeld. Dit rif ligt aan het eind van een pier en strekt zich vanuit daar naar links en rechts uit. We hadden er dus voor kunnen kiezen om naar het eind van de pier te lopen en vanaf daar te gaan snorkelen. In plaats daarvan hadden we echter het plan opgevat om van het strand naar het rif te zwemmen, waardoor we een heel stuk diep water moesten overbruggen. Ik heb mijn angsten wijselijk voor me gehouden maar kreeg het toch wel erg benauwd toen miss L in dit diepe gedeelte, met haar zwarte shirtje begon te duiken en koprollen te maken. Ik kon de gelijkenis met een zeehond niet uit mijn hoofd zetten. Ik was dan ook zeer opgelucht toen we bij het rif waren, waar het ondieper was en veel andere snorkellaars (lees voedingsbronnen ;)) waren.

Gelukkig weerhoudt de angst voor de witte haai mij er niet van om van de oceaan te genieten. Toch kon ik het afgelopen zondag toen we naar het strand gingen niet laten om Facebook te checken op eventuele meldingen. De afwezigheid hiervan en de frequente aanwezigheid van een vliegtuigje waarmee de kustlijn van Adelaide wordt gecheckt op haaien was geruststellend. Tenminste… als je niet bedenkt hoe snel haaien kunnen zwemmen (snelheden tot 50 km/uur) en hoe groot de kans dus is dat een haai niet wordt gespot. Mr B zegt echter altijd dat je wel heel ‘unlucky’ moet zijn als je door een haai wordt gegrepen, iets waar ik het wel mee eens moet zijn als je naar de cijfers kijkt. En Miss L…. die maakt zich überhaupt niet druk over de eventuele aanwezigheid van haaien. De enige emotie die ze tot nu toe heeft getoond na het bediscussiëren van haaien in het water was verbazing toen ze hoorde dat je ‘zelfs’ in het ondiepe niet kan zwemmen als er een haai in de buurt is. Houden zo….

Tanja