Ik besef maar al te goed hoe gelukkig ik moet zijn dat ik in een land als Nederland ben geboren. Het hebben van een westers paspoort opent letterlijk en figuurlijk deuren en betekent dus vrijheid. Niet het soort van vrijheid dat je zelf creëert, maar vrijheid die je in de schoot krijgt geworpen omdat je op de ‘juiste’ plek in de wereld bent geboren. Wat je er uiteindelijk mee doet is natuurlijk een tweede, maar het is wel een erg goede start.

Onze emigratie is dan ook ook behoorlijk gefaciliteerd doordat we Nederlands zijn, het Nederlandse educatiesysteem hoog aangeschreven staat en we door onze afkomst niet direct worden gezien als ‘profiteurs’ van een ander sociaal stelsel. Wij hebben vanaf het begin positieve reacties van Australiërs gehad op onze emigratie. Mensen waren geïnteresseerd in onze gewoonten zoals bijvoorbeeld het vieren van Sinterklaas. En wanneer miss L en ik op het schoolplein Nederlands met elkaar praten, wordt dat ook absoluut niet als een probleem gezien. Ik vraag me echter wel eens af hoe anders het zou zijn geweest als we bijvoorbeeld Syrisch of Marokkaans zouden zijn. Zouden we dan ook in aanmerking zijn gekomen voor een visum, zouden mensen onze gewoonten dan nog steeds interessant vinden, en zouden ze dan heel misschien het praten in een andere taal als gebrek aan integratie zien?

Natuurlijk hangt de mate waarmee je door mensen wordt geaccepteerd ook af van de mate waarop je je aanpast. Hoewel Nederlanders over het algemeen vinden dat we hier heel goed in zijn, valt dat in praktijk volgens mij nog wel eens tegen. ‘Wij Nederlanders’ vinden uiteindelijk namelijk nogal vaak dat onze manier de beste is. Ik was me in de eerste jaren bijvoorbeeld ontzettend bewust van allerlei verschillen tussen Australië en Nederland. In de sociale communicatie, zoals bijvoorbeeld het minder vaak handen geven, het bedeesder opstellen van de Australiër, het minder direct zijn en ja misschien het toch ook het wat minder strikt met afspraken zijn, maar ook praktische zaken zoals het voor je eigen drankje betalen als je uit gaat, de manier van bbq’en (alles in één keer klaarmaken en dan met z’n allen aan tafel gaan) en het dragen van een schooluniform. Hoewel ik me grotendeels aanpaste, benoemde ik deze verschillen keer op keer. Niemand die echter tegen me heeft gezegd dat ik maar terug moest gaan naar Nederland als het me niet aanstond. Dat we deze ‘rigide’ gedachten hebben vinden we van onszelf heel normaal, aanpassen kost immers tijd. Maar waarom gaan de haren ons dan vaak overeind staan als mensen van een andere cultuur hetzelfde gedrag vertonen?

We hebben voor Miss L een aanvraag ingediend voor een Australisch paspoort. Als het goed is mag ze ook van Nederland een dubbel paspoort hebben, iets wat er voor Mr. B en mij niet inzit maar dat is een ander verhaal. Zoals voor veel 9-jarigen is haar droom om ooit naar de Olympische spelen te mogen. Toen ik haar vroeg voor welk land ze dan wilde spelen, kwam er een heel vlot antwoord, Australië natuurlijk. Ze leek verbaasd dat ik deze vraag überhaupt stelde. Ik had in mijn naïviteit een ander antwoord verwacht en moest wel even slikken. Mocht het dus ooit zover komen dan zitten wij, net als de familie van Ted-Jan Bloemen deze week in Zuid-Korea, ook in een andere kleur dan oranje op de tribune..

Tanja